03 Ιούν Η αποξένωση της νεολαίας μας από τα δρώμενα
Συνηθίσαμε να μιλάμε και να σχολιάζουμε την έλλειψη ενδιαφέροντος από μια πολύ μεγάλη μερίδα της νεολαίας μας για τα κοινά συναρτώντας το θέμα με την αδιαφορία τους για τα πολιτικά δρώμενα και με την αποχή τους από τις εκλογές. Στην πρόσφατη εκλογική διαδικασία για εκλογή Βουλευτών, από ένα σύνολο 30.000 ατόμων που κλήθηκαν να εγγραφούν στους εκλογικούς καταλόγους μόνο 10.000 ανταποκρίθηκαν, δηλ. μόνο το 33%. Όμως, αν λάβει ένας υπόψη του το γεγονός ότι από τις 30.000 μόνο 20.000 περίπου ήσαν οι νέοι που συμπλήρωσαν την ηλικία των 18 ετών από το 2014 που έγιναν οι Ευροεκλογές, τότε η πραγματική αδιαφορία της νεολαίας μας για τις εκλογές ανέρχεται στο εντυπωσιακό ποσοστό του 50%! Επίσης, ενώ δεν έχουμε επίσημα στατιστικά στοιχεία για το πώς κατανέμονται ηλικιακά όσοι από τους εγγεγραμμένους ψηφοφόρους δεν προσήλθαν στις κάλπες, μαθαίνουμε από τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις πρόθεσης ψήφου ότι εκείνοι που δήλωσαν ότι είχαν πρόθεση να απόσχουν ανήκαν κυρίως στις ηλικίες 18 μέχρι 35 χρονών.
Τίθεται, επομένως, το μέγα ζήτημα όχι μόνο γιατί οι νέοι μας δεν ενδιαφέρονται για τις εκλογές και για τα πολιτικά δρώμενα αλλά και πώς θα τους ενεργοποιήσουμε να γίνουν ένα δραστήριο τμήμα της κοινωνίας και της πολιτείας. Είναι γεγονός ότι το ευρύ κοινό ανακαλύπτει και διαπιστώνει συνεχώς πόσα και πόσοι εμπλέκονται σε σκάνδαλα κακοδιαχείρισης και κατάχρησης δημόσιου πλούτου και πόσοι έπαιρναν μίζες για εξυπηρέτηση κατά παράβαση των κανονισμών του δημοσίου. Είναι, επίσης, γνωστές οι ποικίλες καταχρήσεις από βουλευτές της «ελευθερίας» που τους προσδίδει η βουλευτική τους ασυλία, καθώς βέβαια και οι πολλές και ποικίλες λαϊκίστικες εξαγγελίες με ανεύθυνες δηλώσεις τόσο μέσα όσο και έξω από το κοινοβούλιο. Δεν είναι, επομένως, παράξενο και δυσεξήγητο το γεγονός ότι, όχι μόνο οι ψηφοφόροι απείχαν από τις πρόσφατες εκλογές στο πρωτοφανές ποσοστό του 33% αλλά και οι νέοι μας προτίμησαν τις παρέες τους στις καφετέριες, στις παραλίες και στα γήπεδα παρά να ασχοληθούν με τα κοινά σε ποσοστό που να πλησιάζει το 50%.
Αξιολογώντας, τώρα, την όλη κατάσταση όπως πιο πάνω, ένας θα μπορούσε να εκτιμήσει ότι και αν ακόμη τα πολιτικά κόμματα καταφέρουν επιτέλους να θεραπεύσουν όλα τα κακώς έχοντα και ότι μαζί με τους νέους βουλευτές η νέα βουλή θα πετύχει να φέρει νέο ήθος στον τρόπο λειτουργίας και στην αποτελεσματικότητα του νομοθετικού έργου στην αντιμετώπιση των ποικίλων κοινωνικών προβλημάτων, δεν φαίνεται πως αυτό και μόνο θα επαρκέσει για να ανατρέψει την αδιαφορία της νεολαίας μας για τα κοινά.
Η νεολαία μας, που από φυσικού της σφύζει από δραστηριότητα και επαναστατικότητα για να δημιουργήσει κάτι νέο, κάτι διαφορετικό, χρειάζεται κάτι περισσότερο από την επίδειξη σύνεσης, ομοφωνίας και συνεργασίας για τα κοινά από τους πολιτικούς μας. Χρειάζεται μια πρόκληση. Ένα ερέθισμα για δημιουργία και συμμετοχή.
Θυμάμαι τα χρόνια της δεκαετίας του εξήντα, αμέσως μετά την εγκαθίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μια περίοδο που σχεδόν το κάθε τι από όσα έχομε σήμερα ήταν «εν τη γενέσει» τους. Δημιουργήθηκε για πρώτη φορά ο θεσμός της Μαθητείας, ιδρύθηκε το Κέντρο Παραγωγικότητας, Ιδρύθηκε η Τράπεζα Αναπτύξεως, σχηματίσθηκε συμβούλιο από τους Κοινωνικούς Εταίρους για επίλυση εργατικών διαφορών, και τόσα άλλα. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα θυμούνται με πόσο ενθουσιασμό και δημιουργική διάθεση δουλεύαμε σαν νέοι πολίτες και απολαμβάναμε όσα πρωτόγνωρα αλλά πολύ σημαντικά για τον τόπο μας συνέβαιναν γύρω μας.
Έτσι και τώρα, οι νέοι μας θα μπορούσαν να ανταποκριθούν και να ενεργοποιηθούν σε μια παρόμοια νέα περιρρέουσα δημιουργική ατμόσφαιρα: Έχομε μια πατρίδα μοιρασμένη, με ένα κατοχικό στρατό να ελέγχει το 37% της Κύπρου μας. Ποιά, όντως, σημαντική πρόκληση θα μπορούσαμε να έχουμε όλοι μας, και ιδιαίτερα οι νέοι μας, όταν με το καλό ευοδωθούν οι Δικοινοτικές Συνομιλίες και καταλήξουμε σε μια συμφωνία με την κατοχική Τουρκία για την ασφάλεια;
Στους νέους μας, ιδιαίτερα, θα μπορούσε να είναι μια νέα πρόκληση η καλλιέργεια ενός νέου «Συνταγματικού Πατριωτισμού», (Constitutional Patriotism, κατά τον J. Habermas για μια Ενωμένη Ευρώπη), σε αντικατάσταση του παραδοσιακού, και εν πολλοίς διχαστικού Εθνικού Πατριωτισμού, που να στηρίζει και να προάγει την ελευθερία, την ισονομία, τη συναδέλφωση και τη συνεργασία για το καλό όλων μας. Όταν θα έχομε μια επανενωμένη πατρίδα και όταν θα θεσμοθετηθούν οι βασικές ανθρώπινες και οι Ευρωπαϊκές αρχές και αξίες.
Να ελπίσουμε ότι σύντομα θα κληθούμε να πάμε σε ένα νέο Δημοψήφισμα για να επιβεβαιώσουμε την αποδοχή μιας δίκαιης για όλες τις πλευρές διευθέτησης του χρονίζοντος προβλήματός μας και θα μπορέσουμε, έτσι, να ξαναφέρουμε πίσω σε ενεργό κοινωνική δράση το σημαντικότερο κομμάτι του Κυπριακού λαού, αυτό της νεολαίας μας. Ας αρχίσουμε, λοιπόν να τους εμπλέκουμε στη διαδικασία της λύσης.
Δρ Γιώργος Δ. Χριστοδουλίδης,
christodoulides.g@cytanet.com.cy
